Spacerem dookoła Jeziora Ciecz

Musiałem jakoś uciec przed zgiełkiem zjazdu motocyklistów w Łagowie. A czasu do powrotnego pociągu miałem dużo. Kiedy wyszedłem z parku za zamkiem Joannitów okazało się, że tuż nad jeziorem Ciecz znajduje się całkiem przyjemny park. Moim oczom ukazało się piękne rozłożyste drzewo. Potem odnalazłem ścieżkę, która zaprowadziła mnie dookoła akwenu.

Jezioro Ciecz – dzieło lodowca

Jezioro Ciecz, zwane też Trześniowskim, powstało w okresie zlodowacenia środkowopolskiego. Kiedy lądolód ustępował, w wyniku erozji płynących pod nim lub przed jego czołem rzek, tworzyły się głębokie rynny. Tego typu ukształtowania wiązały się także z występowaniem moren czołowych, które ustawione były z reguły prostopadle do tafli wody. Tak też jest w tym przypadku. Jezioro Ciecz jest długie, zakręcone, z wysokimi brzegami, dno szybko schodzi w dół.

Pod względem powierzchni akwen zajmuje od 171-186 ha (zależenie od źródeł). Jest także jednym z najgłębszych w Polsce – średnio ma 19,3 m głębokości, ale najniższy jego schodzi aż do 58,8 m. Dzisiaj Jezioro Trześniowskie ma I kategorię czystości – woda jest zatem przezroczysta. Niestety – jak na tego typu zbiornik – średnio nadaje się do kąpieli. Przede wszystkim dlatego, że nigdy mocno się nie nagrzewa, a poza tym – dno bardzo mocno i gwałtownie opada. Mimo to, jest wyznaczonych kilka miejsc, gdzie w miarę bezpiecznie można skorzystać z orzeźwiającego zamoczenia się.

Dookoła zbiornika prowadzi ścieżka. Można ją obejść w ok. 3-3,5 godziny. Jest to bardzo ciekawe i przyjemne zajęcie. Tylko przez chwilę wychodzi się na nieutwardzoną drogę, która prowadzi północnym brzegiem między samym jeziorem a małymi oczkami wodnymi. Kiedy akurat przechodziłem nad jednym z nich wyraźnie kumkały żaby. Nagle cały ich chór ustał. Zastanawiałem się, czy to przypadkiem nie przeze mnie. Ale dość szybko okazało się, że płazy przestraszyły się krążącej nad nimi czapli.

Niezwykła przyroda

Przyroda nad Jeziorem Ciecz jest na tyle unikatowa, że postanowiono utworzyć tutaj ścisły rezerwat. Powołano go 23 października 1965 r. na obszarze blisko 48 ha. Znajduje się na zachodnim brzegu, a prowadzi przez niego ścieżka przyrodnicza. Chroni się tutaj naturalny las bukowy, który ma ok. 130 lat. Co ciekawe, w początkach XX w. prawdopodobnie istniał tutaj ogród zoologiczny wkomponowany w przyrodę, który przynależał do właścicieli zamku. Takie rozwiązania były wtedy bardzo modne. Dzisiaj odnajdziemy tutaj m.in. ślady dawnego cmentarza. Mieści się on na zboczach Góry Sokolej, na której w wiekach średnich istniał pierwszy gród.

Idąc ścieżką można natknąć się na typowe elementy ukształtowania polodowcowego: trafiają się głębokie rozcięcia erozyjne, widoczne są także brzegi rynny. W wielu miejscach brzeg jest dość stromy i szybko opada w dół przypominając niewielkie klify.

Spacerując ścieżką można się także natknąć na ciekawe okazy fauny. Ja wypatrzyłem np. padalca. To beznoga jaszczurka, często mylona z wężem. Gada tego uważa się za jednego z najstarszych żyjących na Ziemi. To tzw. forma reliktowa, pochodząca z trzeciorzędu. Nie jest jadowity. Żywi się nagimi ślimakami i dżdżownicami. Porusza się dość wolno, więc łatwo go obserwować.

Informacje praktyczne

Szlak: nie jest oznaczony, to raczej wydeptana ścieżka przy brzegu jeziora, częściowo w śladzie drogi gruntowej (na północnym odcinku);

Długość: 13,5 km;

Czas przejścia: 3-3,5 godziny;

Poziom trudności: łatwy;

Buty: nie potrzeba specjalnych, chociaż warto mieć zakryte;

Przygotowanie: woda, drobne przekąski.

Przeczytaj także:

• Koleją do Łagowa;
• Perła Ziemi Lubuskiej – Łagów.